In ‘Op pad Met’ neemt een makelaar je elke maand mee naar zijn favoriete natuurgebied. Deze keer stappen we op de bok met Gerrit van Zeeburg voor de Acht Kastelenroute van Vorden. “In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
“Let op, drrraf!” De wagonette hobbelt in een prettig tempootje over een eeuwenoud karrespoor door het Grote Veld in Vorden. Gerrit van Zeeburg is fan van dit natuurgebied, zeg hij. “Ooit was dit een uitgestrekt heideveld. Je kon de kerktorens van Warnsveld, Almen en Vorden zien. In het veld graasden schapen en koeien. Boeren schepten plaggen uit de grond voor de potstal.” Een groot deel van het Grote Veld is ingeplant met productiebos. Tussen de bomen proef je nog steeds de sfeer van ooit. Kijk, wijst Gerrit, daar lopen Groot Heideschapen van schaapskudde De Belhamel. “Een hamel is een gecastreerd mannelijk schaap. Wanneer je een bel om zijn nek hangt, heb je dus een belhamel. Het is de leider van de kudde, vaak een beetje tegendraads en ondeugend, en gek op buiten de gebaande paden.” Dan ment Gerrit de twee Gelderse tuigpaarden tot stilstand, en staat de koets letterlijk even stil in de tijd. “Hoor je um”, zegt hij, “dat is de bedreigde Grauwe Klauwier. Mooi dat je die hier weer hoort. In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
“dat is de bedreigde Grauwe Klauwier. Mooi dat je die hier weer hoort. In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
Paardenliefde
Zeg Gerrit van Zeeburg en je zegt paarden. Dat weet iedereen uit de streek. Als vijftienjarige krijgt hij les van een militair op Huis Kiefskamp. “Ik kwam tijdens de eerste rijles twee minuten te laat, en kon weer inrukken.” 18 jaar is hij wanneer hij zijn eerste paarden inspant. Dat pikt hij snel op, want hij rijdt ook wedstrijden. Dressuur, vaardigheid en lange afstand. Jammer genoeg kan hij zijn paardenhobby alsmaar lastiger combineren met zijn werk en gezinsleven. Hij wil eigenlijk boer worden, maar wordt op zijn 22este verzekeringsagent. Acht jaar later gaat hij werken voor het makelaarskantoor van zijn vader in Vorden. Daarna onder de naam Van Zeeburg, Luimes & Lebbink Makelaars. Dat werk blijft hij doen tot zijn pensioen. Hij heeft nu weer volop tijd voor zijn paardenliefde. Rijdt toeristen en dagjesmensen rond in een Janplezier of wagonette om ze verhalen te vertellen over de omgeving. En ja, die kent hij als makelaar natuurlijk als geen ander.
Zeg Gerrit van Zeeburg en je zegt paarden. Dat weet iedereen uit de streek.
Achtkastelen
Kom op de bok, voor een ritje in de wagonette. Gerrit heeft zijn handschoenen en voorschoot aangedaan. Op zijn hoofd een cowboyhoed, in zijn hand een lange zweep. De pk’s komen van Gelderse paarden, warmbloeden met een ruime stap en draf. Met Nina als het bijdehandse paard links voor de koets (“ik ben een beetje verliefd op Nina”), en Eibert rechts, het vandehandse paard. Op het programma staat een gerieflijk ritje langs enkele kastelen van de Acht Kastelenroute in Vorden, een van de meest kasteelrijke dorpen van ons land. Op eentje na -Huis Kiefskamp- stammen die allemaal uit de Middeleeuwen. Kennelijk vinden edele heren honderden jaren geleden al dat je rondom Vorden goed kunt vertoeven. Natuurlijk, het coulisselandschap mag er zijn. Maar dat is niet de voornaamste reden waarom de streek zo in trek is bij kasteelbouwers.
Roofridder
Vorden is in de Middeleeuwen geboren aan een beek, vlak bij het huidige Huis Vorden. Het dorp dankt zijn naam aan het woord ‘voorde’ dat doorwaadbare plaats betekent, vertelt Gerrit. En die oversteek ligt aan een bekende handelsroute naar Duitsland. Met rondom goede grond, en ja, die werkt al eeuwenlang als een magneet op boeren. Handelswegen zijn aantrekkelijk voor struikrovers. Een van die boswichten is roofridder Sweder Rodebaert van Wisch. Hij bewoont in 1372 Kasteel De Wildenborch. Die burcht, met dubbele gracht en bakstenen versterking, ligt verstopt in een groot en wild moerasgebied en is daarmee een ideale schuilplaats. Met zijn trawanten trekt Sweder plunderend door de omgeving. Maar wie het slot ook belegert, nee, geen succes. Gerrit: “Pas in de zestiende eeuw breekt het verzet van de roofridders en raakt de burcht in bezit van een lokale hertog. Het huidige kasteel is opgetrokken rondom het oude poortgebouw.”
Beukenloofgang
Tweehonderd jaar later komt het voormalige rovershol in handen van de familie Staring, precies, de vader van de landbouwkundige en bekende dichter A.C.W. Staring (1767-1840). Hij schrijft fijne poëzie, maar is vooral een verlicht landheer, en heel sociaal voor zijn tijd, vertelt Gerrit. “Hij laat op het landgoed een school bouwen voor kinderen van boeren, pachters en personeel. Graaft een afwateringskanaal, de Veengoot, waardoor het land beter te bewerken was en de welvaart van de boeren steeg. Zo maakt hij van de voormalige moerasgronden een winstgevend landgoed.” Ook plant Staring enkele bijzondere bomen waaronder de enorme libanon ceder (“Vandaag de favoriete slaapplek van de pauwen”), de moerascipres en een beukenloofgang. Dat is een pad -twee hoepelrokken breed- met aan weerzijden heggen waarvan de takken bovenop met elkaar verstrengelen zodat je een tunnel krijgt. Gerrit: “Adellijke mevrouwen konden hieronder lekker wandelen zonder dat de zon op hun gezicht viel, want ja, dan zouden ze bruin worden. En dat was niet de bedoeling; het werkvolk was bruin.”
Miljoenen sneeuwklokjes
Gerrit loopt door het fraaie landschapspark dat in het voorjaar is bedekt met een wit tapijt van miljoenen sneeuwklokjes. Hij leidt langs een enorme boom bij de oprijlaan (“De allereerste Amerikaanse eik die in ons land is opgegroeid”) en langs geschoren beukenhangen van de zogenaamde vierkante tuin. Met als centraal middelpunt een zandstenen beeld van Daphne en Apollo. Iets verderop ligt een langgerekte Romeinse vijver die jarenlang fungeerde als zwembadje. Vandaag vooral populair onder kikkers, salamanders en andere waterdieren als poedelbad, terwijl in een andere grote vijver een roeibootje ligt te wachten. De paarden maken dan ook even plaats voor roeispanen. En dat is net alsof je een gedicht van Staring binnen peddelt. ‘Wij schuilden onder dropplend loover,/ Gedoken aan den plas,/ De zwaluw glipte 't weivlak over,/ En speelde om 't zilvren gras,/ Een koeltjes blies, met geur belaan,/ Het leven door de wilgenblaan.’
De paarden maken dan ook even plaats voor roeispanen
Galgengoor
De koets rijdt over zandwegen en verharde paden. Langs boerderijen met namen als Abbink, Klein Kranenbarg, Lekkerbeetjen, Nieuw Nijland, Peggenhof en Zweverink. Gerrit: “De bewoners kenden je van de naam van de boerderij. “Jan Harmsen woonde op de boerderij Het Schimmel. Iedereen noemde hem Jan van Schimmel, ook omdat er veel Harmsen in de omgeving woonden.” De paarden stoppen voor Kasteel Den Bramel, geboren in de veertiende eeuw. Okay, je hebt een verrekijker nodig om het te zien, maar de buitenplaats is eind 1800 verbouwd met materiaal van een voormalige kerk. Gerrit wijst naar de dakruiter voorzien van het opschrift ‘ Soli Deo Gloria 1735’. “Op de windwijzer, daar op de kleine spits, zit een haan. De koepel op het voorplein bestaat uit de onderdelen van een kerkorgel.” Maar kom, drrraff, op weg naar de omringende bossen van het Galgengoor. Die naam klinkt een tikkie angstaanjagend. Het is een plek ook waar ze je vroeger liever niet naartoe brengen. “Een goor is laaggelegen nat land. Het heeft daardoor geen enkele agrarische waarden, dus ja, zo werd het een plek waar ter dood veroordeelden werden opgehangen.” Struinend over de smalle bospaden en brede zandwegen, ben je die geschiedenis zo weer vergeten, sterker, je moet uitkijken dat je niet verdwaald. Zo makkelijk kun je er gedachteloos verdolen.
Kasteel Hackefort
Het geldt zo’n beetje voor elk kasteel uit het Acht Kastelenroute rondom Vorden. Elk slot blijkt even vaak uitgebreid en verbouwd als belegerd, geplunderd en vernield. Van de oorspronkelijke middeleeuwse bebouwing is weinig over. Zo is Kasteel Hackefort ooit omringd door grachten. Vandaag ligt het midden in een lappendeken van bos, weilanden en houtwallen. Voor het kasteel bloeien in het voorjaar duizenden stinzenplanten. In het oude koetshuis zit een brasserie waar je eet uit de eigen moestuin. Die ligt daar al sinds 1790. Met oude groenten als kardoen, snijbiet, aardpeer en palmkool. Gerrit: “Hackfort begon als een eenvoudig woonhuis langs de Baakse Beek en groeide uit tot een compleet landgoed met een kasteel, een watermolen, boerderijen, boomgaarden, graanakkers, weilanden en bosjes.” Het landgoed inspireert de kunstenaars van de Haagse School, en eerder de 19e eeuwse landschapschilder Johannes Warnardus Bilders (1811 – 1890). Hij verblijft in de zomers van 1868 tot 1879 in Vorden en maakt er volgens kenners zijn mooiste werk. De oude bomen rondom het kasteel; de lichtspiegelingen op het water; de ruige natuur langs de Baakse Beek: het doet de romanticus in hem ontwaken. “Je hebt hier het Bilderspad. Een mooie wandeling langs de plekken waar hij schilderde en tekende. In eerste instantie vooral rondom het toen verlaten Huis Vorden, en later ontdekte ook hij de andere kastelen.”
Zonnekoningen onder lindeboom
Datzelfde Huis Vorden is de laatste stop. Het kasteel is makkelijk te herkennen aan de middeleeuwse vierkante toren. De rest is grotendeels gebouwd in de 16e eeuw. Gerrit: “Kun je zien aan de winkelhaakvorm, heel populair in die tijd, en aan het ommuurde plein met ophaalbrug. De ingang hebben bewoners later verplaatst naar de noordelijke vleugel, met een houten brug over de slotgracht.” Gerrit vertelt over een oude lindeboom op het omringende landgoed waaronder ooit de Franse koning Lodewijk XIV een dutje heeft gedaan. En nou ja, wanneer de Franse Zonnekoning dat mag doen, waarom dan niet elke gewone sterveling. Elke bezoeker van Vorden waant zich na zo’n adellijk koetstochtje toch een beetje als een God in Frankrijk.
Instappen?
Ook zin gekregen in zo’n tochtje met Gerrit als koetsier. Inclusief een groom, de hulpkoetsier. Dat kan per wagonette of met een Janplezier -twee of drie paarden- voor grotere gezelschappen tot 15 personen. Bruidsparen kunnen instappen in de 125-jarige Vis-à-vis. Heb je meer trek in een sportief ritje, zeg maar meer full speed achter twee paarden, dan kun je aan boord van een marathonwagen. Bel Gerrit: 06-2043 4267. Of mail: g.vanzeeburg@gmail.com
In ‘Op pad Met’ neemt een makelaar je elke maand mee naar zijn favoriete natuurgebied. Deze keer stappen we op de bok met Gerrit van Zeeburg voor de Acht Kastelenroute van Vorden. “In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
“Let op, drrraf!” De wagonette hobbelt in een prettig tempootje over een eeuwenoud karrespoor door het Grote Veld in Vorden. Gerrit van Zeeburg is fan van dit natuurgebied, zeg hij. “Ooit was dit een uitgestrekt heideveld. Je kon de kerktorens van Warnsveld, Almen en Vorden zien. In het veld graasden schapen en koeien. Boeren schepten plaggen uit de grond voor de potstal.” Een groot deel van het Grote Veld is ingeplant met productiebos. Tussen de bomen proef je nog steeds de sfeer van ooit. Kijk, wijst Gerrit, daar lopen Groot Heideschapen van schaapskudde De Belhamel. “Een hamel is een gecastreerd mannelijk schaap. Wanneer je een bel om zijn nek hangt, heb je dus een belhamel. Het is de leider van de kudde, vaak een beetje tegendraads en ondeugend, en gek op buiten de gebaande paden.” Dan ment Gerrit de twee Gelderse tuigpaarden tot stilstand, en staat de koets letterlijk even stil in de tijd. “Hoor je um”, zegt hij, “dat is de bedreigde Grauwe Klauwier. Mooi dat je die hier weer hoort. In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
“dat is de bedreigde Grauwe Klauwier. Mooi dat je die hier weer hoort. In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
Paardenliefde
Zeg Gerrit van Zeeburg en je zegt paarden. Dat weet iedereen uit de streek. Als vijftienjarige krijgt hij les van een militair op Huis Kiefskamp. “Ik kwam tijdens de eerste rijles twee minuten te laat, en kon weer inrukken.” 18 jaar is hij wanneer hij zijn eerste paarden inspant. Dat pikt hij snel op, want hij rijdt ook wedstrijden. Dressuur, vaardigheid en lange afstand. Jammer genoeg kan hij zijn paardenhobby alsmaar lastiger combineren met zijn werk en gezinsleven. Hij wil eigenlijk boer worden, maar wordt op zijn 22este verzekeringsagent. Acht jaar later gaat hij werken voor het makelaarskantoor van zijn vader in Vorden. Daarna onder de naam Van Zeeburg, Luimes & Lebbink Makelaars. Dat werk blijft hij doen tot zijn pensioen. Hij heeft nu weer volop tijd voor zijn paardenliefde. Rijdt toeristen en dagjesmensen rond in een Janplezier of wagonette om ze verhalen te vertellen over de omgeving. En ja, die kent hij als makelaar natuurlijk als geen ander.
Zeg Gerrit van Zeeburg en je zegt paarden. Dat weet iedereen uit de streek.
Achtkastelen
Kom op de bok, voor een ritje in de wagonette. Gerrit heeft zijn handschoenen en voorschoot aangedaan. Op zijn hoofd een cowboyhoed, in zijn hand een lange zweep. De pk’s komen van Gelderse paarden, warmbloeden met een ruime stap en draf. Met Nina als het bijdehandse paard links voor de koets (“ik ben een beetje verliefd op Nina”), en Eibert rechts, het vandehandse paard. Op het programma staat een gerieflijk ritje langs enkele kastelen van de Acht Kastelenroute in Vorden, een van de meest kasteelrijke dorpen van ons land. Op eentje na -Huis Kiefskamp- stammen die allemaal uit de Middeleeuwen. Kennelijk vinden edele heren honderden jaren geleden al dat je rondom Vorden goed kunt vertoeven. Natuurlijk, het coulisselandschap mag er zijn. Maar dat is niet de voornaamste reden waarom de streek zo in trek is bij kasteelbouwers.
Roofridder
Vorden is in de Middeleeuwen geboren aan een beek, vlak bij het huidige Huis Vorden. Het dorp dankt zijn naam aan het woord ‘voorde’ dat doorwaadbare plaats betekent, vertelt Gerrit. En die oversteek ligt aan een bekende handelsroute naar Duitsland. Met rondom goede grond, en ja, die werkt al eeuwenlang als een magneet op boeren. Handelswegen zijn aantrekkelijk voor struikrovers. Een van die boswichten is roofridder Sweder Rodebaert van Wisch. Hij bewoont in 1372 Kasteel De Wildenborch. Die burcht, met dubbele gracht en bakstenen versterking, ligt verstopt in een groot en wild moerasgebied en is daarmee een ideale schuilplaats. Met zijn trawanten trekt Sweder plunderend door de omgeving. Maar wie het slot ook belegert, nee, geen succes. Gerrit: “Pas in de zestiende eeuw breekt het verzet van de roofridders en raakt de burcht in bezit van een lokale hertog. Het huidige kasteel is opgetrokken rondom het oude poortgebouw.”
Beukenloofgang
Tweehonderd jaar later komt het voormalige rovershol in handen van de familie Staring, precies, de vader van de landbouwkundige en bekende dichter A.C.W. Staring (1767-1840). Hij schrijft fijne poëzie, maar is vooral een verlicht landheer, en heel sociaal voor zijn tijd, vertelt Gerrit. “Hij laat op het landgoed een school bouwen voor kinderen van boeren, pachters en personeel. Graaft een afwateringskanaal, de Veengoot, waardoor het land beter te bewerken was en de welvaart van de boeren steeg. Zo maakt hij van de voormalige moerasgronden een winstgevend landgoed.” Ook plant Staring enkele bijzondere bomen waaronder de enorme libanon ceder (“Vandaag de favoriete slaapplek van de pauwen”), de moerascipres en een beukenloofgang. Dat is een pad -twee hoepelrokken breed- met aan weerzijden heggen waarvan de takken bovenop met elkaar verstrengelen zodat je een tunnel krijgt. Gerrit: “Adellijke mevrouwen konden hieronder lekker wandelen zonder dat de zon op hun gezicht viel, want ja, dan zouden ze bruin worden. En dat was niet de bedoeling; het werkvolk was bruin.”
Miljoenen sneeuwklokjes
Gerrit loopt door het fraaie landschapspark dat in het voorjaar is bedekt met een wit tapijt van miljoenen sneeuwklokjes. Hij leidt langs een enorme boom bij de oprijlaan (“De allereerste Amerikaanse eik die in ons land is opgegroeid”) en langs geschoren beukenhangen van de zogenaamde vierkante tuin. Met als centraal middelpunt een zandstenen beeld van Daphne en Apollo. Iets verderop ligt een langgerekte Romeinse vijver die jarenlang fungeerde als zwembadje. Vandaag vooral populair onder kikkers, salamanders en andere waterdieren als poedelbad, terwijl in een andere grote vijver een roeibootje ligt te wachten. De paarden maken dan ook even plaats voor roeispanen. En dat is net alsof je een gedicht van Staring binnen peddelt. ‘Wij schuilden onder dropplend loover,/ Gedoken aan den plas,/ De zwaluw glipte 't weivlak over,/ En speelde om 't zilvren gras,/ Een koeltjes blies, met geur belaan,/ Het leven door de wilgenblaan.’
De paarden maken dan ook even plaats voor roeispanen
Galgengoor
De koets rijdt over zandwegen en verharde paden. Langs boerderijen met namen als Abbink, Klein Kranenbarg, Lekkerbeetjen, Nieuw Nijland, Peggenhof en Zweverink. Gerrit: “De bewoners kenden je van de naam van de boerderij. “Jan Harmsen woonde op de boerderij Het Schimmel. Iedereen noemde hem Jan van Schimmel, ook omdat er veel Harmsen in de omgeving woonden.” De paarden stoppen voor Kasteel Den Bramel, geboren in de veertiende eeuw. Okay, je hebt een verrekijker nodig om het te zien, maar de buitenplaats is eind 1800 verbouwd met materiaal van een voormalige kerk. Gerrit wijst naar de dakruiter voorzien van het opschrift ‘ Soli Deo Gloria 1735’. “Op de windwijzer, daar op de kleine spits, zit een haan. De koepel op het voorplein bestaat uit de onderdelen van een kerkorgel.” Maar kom, drrraff, op weg naar de omringende bossen van het Galgengoor. Die naam klinkt een tikkie angstaanjagend. Het is een plek ook waar ze je vroeger liever niet naartoe brengen. “Een goor is laaggelegen nat land. Het heeft daardoor geen enkele agrarische waarden, dus ja, zo werd het een plek waar ter dood veroordeelden werden opgehangen.” Struinend over de smalle bospaden en brede zandwegen, ben je die geschiedenis zo weer vergeten, sterker, je moet uitkijken dat je niet verdwaald. Zo makkelijk kun je er gedachteloos verdolen.
Kasteel Hackefort
Het geldt zo’n beetje voor elk kasteel uit het Acht Kastelenroute rondom Vorden. Elk slot blijkt even vaak uitgebreid en verbouwd als belegerd, geplunderd en vernield. Van de oorspronkelijke middeleeuwse bebouwing is weinig over. Zo is Kasteel Hackefort ooit omringd door grachten. Vandaag ligt het midden in een lappendeken van bos, weilanden en houtwallen. Voor het kasteel bloeien in het voorjaar duizenden stinzenplanten. In het oude koetshuis zit een brasserie waar je eet uit de eigen moestuin. Die ligt daar al sinds 1790. Met oude groenten als kardoen, snijbiet, aardpeer en palmkool. Gerrit: “Hackfort begon als een eenvoudig woonhuis langs de Baakse Beek en groeide uit tot een compleet landgoed met een kasteel, een watermolen, boerderijen, boomgaarden, graanakkers, weilanden en bosjes.” Het landgoed inspireert de kunstenaars van de Haagse School, en eerder de 19e eeuwse landschapschilder Johannes Warnardus Bilders (1811 – 1890). Hij verblijft in de zomers van 1868 tot 1879 in Vorden en maakt er volgens kenners zijn mooiste werk. De oude bomen rondom het kasteel; de lichtspiegelingen op het water; de ruige natuur langs de Baakse Beek: het doet de romanticus in hem ontwaken. “Je hebt hier het Bilderspad. Een mooie wandeling langs de plekken waar hij schilderde en tekende. In eerste instantie vooral rondom het toen verlaten Huis Vorden, en later ontdekte ook hij de andere kastelen.”
Zonnekoningen onder lindeboom
Datzelfde Huis Vorden is de laatste stop. Het kasteel is makkelijk te herkennen aan de middeleeuwse vierkante toren. De rest is grotendeels gebouwd in de 16e eeuw. Gerrit: “Kun je zien aan de winkelhaakvorm, heel populair in die tijd, en aan het ommuurde plein met ophaalbrug. De ingang hebben bewoners later verplaatst naar de noordelijke vleugel, met een houten brug over de slotgracht.” Gerrit vertelt over een oude lindeboom op het omringende landgoed waaronder ooit de Franse koning Lodewijk XIV een dutje heeft gedaan. En nou ja, wanneer de Franse Zonnekoning dat mag doen, waarom dan niet elke gewone sterveling. Elke bezoeker van Vorden waant zich na zo’n adellijk koetstochtje toch een beetje als een God in Frankrijk.
Instappen?
Ook zin gekregen in zo’n tochtje met Gerrit als koetsier. Inclusief een groom, de hulpkoetsier. Dat kan per wagonette of met een Janplezier -twee of drie paarden- voor grotere gezelschappen tot 15 personen. Bruidsparen kunnen instappen in de 125-jarige Vis-à-vis. Heb je meer trek in een sportief ritje, zeg maar meer full speed achter twee paarden, dan kun je aan boord van een marathonwagen. Bel Gerrit: 06-2043 4267. Of mail: g.vanzeeburg@gmail.com
In ‘Op pad Met’ neemt een makelaar je elke maand mee naar zijn favoriete natuurgebied. Deze keer stappen we op de bok met Gerrit van Zeeburg voor de Acht Kastelenroute van Vorden. “In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
“Let op, drrraf!” De wagonette hobbelt in een prettig tempootje over een eeuwenoud karrespoor door het Grote Veld in Vorden. Gerrit van Zeeburg is fan van dit natuurgebied, zeg hij. “Ooit was dit een uitgestrekt heideveld. Je kon de kerktorens van Warnsveld, Almen en Vorden zien. In het veld graasden schapen en koeien. Boeren schepten plaggen uit de grond voor de potstal.” Een groot deel van het Grote Veld is ingeplant met productiebos. Tussen de bomen proef je nog steeds de sfeer van ooit. Kijk, wijst Gerrit, daar lopen Groot Heideschapen van schaapskudde De Belhamel. “Een hamel is een gecastreerd mannelijk schaap. Wanneer je een bel om zijn nek hangt, heb je dus een belhamel. Het is de leider van de kudde, vaak een beetje tegendraads en ondeugend, en gek op buiten de gebaande paden.” Dan ment Gerrit de twee Gelderse tuigpaarden tot stilstand, en staat de koets letterlijk even stil in de tijd. “Hoor je um”, zegt hij, “dat is de bedreigde Grauwe Klauwier. Mooi dat je die hier weer hoort. In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
“dat is de bedreigde Grauwe Klauwier. Mooi dat je die hier weer hoort. In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
Meer verhalen lezen?
Buitenstate inspireert je graag over het buitenleven. Vul je naam en e-mailadres in.
Bedankt voor je aanmelding! Je blijft vanaf nu op de hoogte van exclusieve en gepersonaliseerde Buitenstate updates!
Oeps! Er ging wat mis bij het versturen van het formulier.
Bedankt voor je aanmelding! Je blijft vanaf nu op de hoogte van exclusieve en gepersonaliseerde Buitenstate updates!
Oeps! Er ging wat mis bij het versturen van het formulier.
Bedankt voor je aanmelding! Je blijft vanaf nu op de hoogte van exclusieve en gepersonaliseerde Buitenstate updates!
Oeps! Er ging wat mis bij het versturen van het formulier.
Bedankt voor je aanmelding! Je blijft vanaf nu op de hoogte van exclusieve en gepersonaliseerde Buitenstate updates!
Oeps! Er ging wat mis bij het versturen van het formulier.
Bedankt voor je aanmelding! Je blijft vanaf nu op de hoogte van exclusieve en gepersonaliseerde Buitenstate updates!
Oeps! Er ging wat mis bij het versturen van het formulier.
Bedankt voor je aanmelding! Je blijft vanaf nu op de hoogte van exclusieve en gepersonaliseerde Buitenstate updates!
Oeps! Er ging wat mis bij het versturen van het formulier.
Bedankt voor je aanmelding! Je blijft vanaf nu op de hoogte van exclusieve en gepersonaliseerde Buitenstate updates!
Oeps! Er ging wat mis bij het versturen van het formulier.
In ‘Op pad Met’ neemt een makelaar je elke maand mee naar zijn favoriete natuurgebied. Deze keer stappen we op de bok met Gerrit van Zeeburg voor de Acht Kastelenroute van Vorden. “In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
“Let op, drrraf!” De wagonette hobbelt in een prettig tempootje over een eeuwenoud karrespoor door het Grote Veld in Vorden. Gerrit van Zeeburg is fan van dit natuurgebied, zeg hij. “Ooit was dit een uitgestrekt heideveld. Je kon de kerktorens van Warnsveld, Almen en Vorden zien. In het veld graasden schapen en koeien. Boeren schepten plaggen uit de grond voor de potstal.” Een groot deel van het Grote Veld is ingeplant met productiebos. Tussen de bomen proef je nog steeds de sfeer van ooit. Kijk, wijst Gerrit, daar lopen Groot Heideschapen van schaapskudde De Belhamel. “Een hamel is een gecastreerd mannelijk schaap. Wanneer je een bel om zijn nek hangt, heb je dus een belhamel. Het is de leider van de kudde, vaak een beetje tegendraads en ondeugend, en gek op buiten de gebaande paden.” Dan ment Gerrit de twee Gelderse tuigpaarden tot stilstand, en staat de koets letterlijk even stil in de tijd. “Hoor je um”, zegt hij, “dat is de bedreigde Grauwe Klauwier. Mooi dat je die hier weer hoort. In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
“dat is de bedreigde Grauwe Klauwier. Mooi dat je die hier weer hoort. In dit gebied wacht altijd een verrassing.”
Meer inspiratie?
Buitenstate deelt met liefde verhalen over het buitenleven. Laat je gegevens achter.
Thank you! Your submission has been received!
Oops! Something went wrong while submitting the form.
Zeg Gerrit van Zeeburg en je zegt paarden. Dat weet iedereen uit de streek. Als vijftienjarige krijgt hij les van een militair op Huis Kiefskamp. “Ik kwam tijdens de eerste rijles twee minuten te laat, en kon weer inrukken.” 18 jaar is hij wanneer hij zijn eerste paarden inspant. Dat pikt hij snel op, want hij rijdt ook wedstrijden. Dressuur, vaardigheid en lange afstand. Jammer genoeg kan hij zijn paardenhobby alsmaar lastiger combineren met zijn werk en gezinsleven. Hij wil eigenlijk boer worden, maar wordt op zijn 22este verzekeringsagent. Acht jaar later gaat hij werken voor het makelaarskantoor van zijn vader in Vorden. Daarna onder de naam Van Zeeburg, Luimes & Lebbink Makelaars. Dat werk blijft hij doen tot zijn pensioen. Hij heeft nu weer volop tijd voor zijn paardenliefde. Rijdt toeristen en dagjesmensen rond in een Janplezier of wagonette om ze verhalen te vertellen over de omgeving. En ja, die kent hij als makelaar natuurlijk als geen ander.
Zeg Gerrit van Zeeburg en je zegt paarden. Dat weet iedereen uit de streek.
Achtkastelen
Kom op de bok, voor een ritje in de wagonette. Gerrit heeft zijn handschoenen en voorschoot aangedaan. Op zijn hoofd een cowboyhoed, in zijn hand een lange zweep. De pk’s komen van Gelderse paarden, warmbloeden met een ruime stap en draf. Met Nina als het bijdehandse paard links voor de koets (“ik ben een beetje verliefd op Nina”), en Eibert rechts, het vandehandse paard. Op het programma staat een gerieflijk ritje langs enkele kastelen van de Acht Kastelenroute in Vorden, een van de meest kasteelrijke dorpen van ons land. Op eentje na -Huis Kiefskamp- stammen die allemaal uit de Middeleeuwen. Kennelijk vinden edele heren honderden jaren geleden al dat je rondom Vorden goed kunt vertoeven. Natuurlijk, het coulisselandschap mag er zijn. Maar dat is niet de voornaamste reden waarom de streek zo in trek is bij kasteelbouwers.
Roofridder
Vorden is in de Middeleeuwen geboren aan een beek, vlak bij het huidige Huis Vorden. Het dorp dankt zijn naam aan het woord ‘voorde’ dat doorwaadbare plaats betekent, vertelt Gerrit. En die oversteek ligt aan een bekende handelsroute naar Duitsland. Met rondom goede grond, en ja, die werkt al eeuwenlang als een magneet op boeren. Handelswegen zijn aantrekkelijk voor struikrovers. Een van die boswichten is roofridder Sweder Rodebaert van Wisch. Hij bewoont in 1372 Kasteel De Wildenborch. Die burcht, met dubbele gracht en bakstenen versterking, ligt verstopt in een groot en wild moerasgebied en is daarmee een ideale schuilplaats. Met zijn trawanten trekt Sweder plunderend door de omgeving. Maar wie het slot ook belegert, nee, geen succes. Gerrit: “Pas in de zestiende eeuw breekt het verzet van de roofridders en raakt de burcht in bezit van een lokale hertog. Het huidige kasteel is opgetrokken rondom het oude poortgebouw.”
Beukenloofgang
Tweehonderd jaar later komt het voormalige rovershol in handen van de familie Staring, precies, de vader van de landbouwkundige en bekende dichter A.C.W. Staring (1767-1840). Hij schrijft fijne poëzie, maar is vooral een verlicht landheer, en heel sociaal voor zijn tijd, vertelt Gerrit. “Hij laat op het landgoed een school bouwen voor kinderen van boeren, pachters en personeel. Graaft een afwateringskanaal, de Veengoot, waardoor het land beter te bewerken was en de welvaart van de boeren steeg. Zo maakt hij van de voormalige moerasgronden een winstgevend landgoed.” Ook plant Staring enkele bijzondere bomen waaronder de enorme libanon ceder (“Vandaag de favoriete slaapplek van de pauwen”), de moerascipres en een beukenloofgang. Dat is een pad -twee hoepelrokken breed- met aan weerzijden heggen waarvan de takken bovenop met elkaar verstrengelen zodat je een tunnel krijgt. Gerrit: “Adellijke mevrouwen konden hieronder lekker wandelen zonder dat de zon op hun gezicht viel, want ja, dan zouden ze bruin worden. En dat was niet de bedoeling; het werkvolk was bruin.”
Miljoenen sneeuwklokjes
Gerrit loopt door het fraaie landschapspark dat in het voorjaar is bedekt met een wit tapijt van miljoenen sneeuwklokjes. Hij leidt langs een enorme boom bij de oprijlaan (“De allereerste Amerikaanse eik die in ons land is opgegroeid”) en langs geschoren beukenhangen van de zogenaamde vierkante tuin. Met als centraal middelpunt een zandstenen beeld van Daphne en Apollo. Iets verderop ligt een langgerekte Romeinse vijver die jarenlang fungeerde als zwembadje. Vandaag vooral populair onder kikkers, salamanders en andere waterdieren als poedelbad, terwijl in een andere grote vijver een roeibootje ligt te wachten. De paarden maken dan ook even plaats voor roeispanen. En dat is net alsof je een gedicht van Staring binnen peddelt. ‘Wij schuilden onder dropplend loover,/ Gedoken aan den plas,/ De zwaluw glipte 't weivlak over,/ En speelde om 't zilvren gras,/ Een koeltjes blies, met geur belaan,/ Het leven door de wilgenblaan.’
De paarden maken dan ook even plaats voor roeispanen
Galgengoor
De koets rijdt over zandwegen en verharde paden. Langs boerderijen met namen als Abbink, Klein Kranenbarg, Lekkerbeetjen, Nieuw Nijland, Peggenhof en Zweverink. Gerrit: “De bewoners kenden je van de naam van de boerderij. “Jan Harmsen woonde op de boerderij Het Schimmel. Iedereen noemde hem Jan van Schimmel, ook omdat er veel Harmsen in de omgeving woonden.” De paarden stoppen voor Kasteel Den Bramel, geboren in de veertiende eeuw. Okay, je hebt een verrekijker nodig om het te zien, maar de buitenplaats is eind 1800 verbouwd met materiaal van een voormalige kerk. Gerrit wijst naar de dakruiter voorzien van het opschrift ‘ Soli Deo Gloria 1735’. “Op de windwijzer, daar op de kleine spits, zit een haan. De koepel op het voorplein bestaat uit de onderdelen van een kerkorgel.” Maar kom, drrraff, op weg naar de omringende bossen van het Galgengoor. Die naam klinkt een tikkie angstaanjagend. Het is een plek ook waar ze je vroeger liever niet naartoe brengen. “Een goor is laaggelegen nat land. Het heeft daardoor geen enkele agrarische waarden, dus ja, zo werd het een plek waar ter dood veroordeelden werden opgehangen.” Struinend over de smalle bospaden en brede zandwegen, ben je die geschiedenis zo weer vergeten, sterker, je moet uitkijken dat je niet verdwaald. Zo makkelijk kun je er gedachteloos verdolen.
