Prijs voor duurzaamheid

Hij heeft iets met het thema duurzaam, vertelt hij. “Het gaat er niet om wat jij straks op je bankrekening hebt staan, maar wat je aan de volgende generatie hebt achtergelaten.” Hij voelt het aan zijn horecawater. Dat duurzaam gaat uitgroeien tot een dingetje. En als je toch een gebouw ondersteboven keert, kun je dat maar beter zo goed mogelijk doen. Vrienden en collega’s verklaren hem voor gek. Allemaal leuk en tof dat duurzaam, maar kom op Ed, dan moet je een installatie plaatsen die minimaal twee keer zo duur is als een ‘gewone’. Met warmteterugwinning in de keuken en de hele mikmak. Hij haalt zijn schouders op en zet door. De beloning volgt. Een prijs voor het meest duurzame hotel van Nederland en België. Niet één keer, maar twee keer krijgt hij die Gaia Green Award. En het is omdat je die prijs niet drie keer mag krijgen, anders zou hij daarmee een hattrick hebben gescoord.

Montfoort om te wennen

Als je zo’n prijs wint, krijg je media-aandacht en dat betekent extra boekingen. Vooral vanuit de overheid en het internationale bedrijfsleven. Ed en Wieteke wonen nog boven de zaak. Als ze nou eens van hun verdieping een vergaderruimte maken? Dan kunnen ze verhuizen. Want dat is een andere droom, vertelt hij. Een eigen boerderij om geheel sustainable te wonen. Om het buitenleven gevoel te ervaren, en te kijken of die droom wel bij hen past, gaan ze met hun gezin eerst een jaartje huren in Montfoort.

Eigen moestuin en paté

Dan hoort hij over de boerderij vlakbij Woerdense Verlaat. Een poelier woont daar. Een marktkoopman. 35 jaar heeft hij op die plek gewoond, en nee, al die jaren niet echt goed voor zijn woning gezorgd. Op het terrein staat een verwerkingsruimte en koelcellen. Dat komt goed uit, want Ed zoekt behalve woonruimte ook een plek waar hij zalm kan roken, en worsten, patés en vleeswaren van eigen beesten kan maken. Hij heeft al een kleine moestuin in Woerden waar -net zoals in zijn hotel- mensen werken met een afstand tot de arbeidsmarkt. Waarom die moestuin niet gewoon naar zijn nieuwe huis verplaatsen?

70 nieuwe heipalen

Het gezin betrekt de oude varkensstal. Nieuw dak erop, de boel opfrissen en kom maar op met die verhuisdozen. Met als doel uiteindelijk te verhuizen naar de boerderij. Maar daarvoor wil hij eerst onderzoeken hoe hij die ruimte zo duurzaam mogelijk kan verbouwen. Om een lang verhaal kort te maken. De buitenmuren en flink wat oude spanten blijven overeind. Voor de rest gaat alles tegen de vlakte. Nieuw dak, vloeren eruit en een heistelling naar binnen voor een nieuwe fundering. “De oude is helemaal verrot”, vertelt Ed, “er moeten 70 palen in de grond.”

Huis draait op zichzelf

Hij verbouwt de boerderij zelf. Met als side kicks lokale bouwbedrijven. De vloer krijgt ‘een maximale isolatie’ net zoals de tussenwanden en muren. De oude ramen plaatst hij terug, met nieuwe kozijnen. Op het dak komen 86 zonnepanelen, goed voor 33.000 kW per jaar. “Het hele huis draait op zichzelf, helemaal zelfvoorzienend. Het heeft met A4x plus het allerhoogste energielabel dat je kunt halen. Ik heb jarenlang geen energie betaald, sterker, ik krijg geld terug.”

Hamman gevoel

Ed schenkt koffie in de oude koeienstal die is veranderd in een gezellig woonkeuken. Alleen de oude stalramen doen nog denken aan ooit. De eetkamer en opkamer uit de boerderijtijd zijn veranderd in een grote slaapkamer en luxe badkamer met een hammam look and feel. Daaronder vind je de oude kaaskamer. De voordeur vroeger zat aan de straatkant. Op die plek staat vandaag een enorme installatie van waaruit het huis automatisch wordt verwarmd. Bovenin bevindt zich een appartement. Handig als er bezoek komt. “De trappen heb ik zelf ontworpen zoals de hele inrichting uit eigen pen komt.”

‍

Moestuin en pluktuin

Een rondleiding over het eiland brengt je langs de moestuin met kas, een voedselbos met noten, gagel, kruiden, peren en pruimen. Hij wijst op frambozen, mispel, bessen, wijnbessen, vijgen en duindoorn. Er is ook een pluktuin en boomgaard. Een eco walhalla waarin jij je totaal kunt afsluiten van de buitenwereld. ’s Winters hoef je niet zoveel aan het groen te doen, zegt Ed. “Het is allemaal permacultuur, dat is de natuur zoals die was. Ik laat die op enkele plekken lekker zijn gang gaan, en dode planten en struiken voor wat die zijn. Voor bijen, vogels, egels en anders beesten. Dat voedt diversiteit.”

Toulouse en Gascoigne

Rondom het huis lopen slootjes, en vind je een sluisje. Al dat water hoort voor een groot deel bij het huis. Af en toe komt iemand van de gemeente naar de beschoeiing kijken. Ooit dobberen in de slootjes eenden en Toulouse-ganzen, en kakelen en knorren over het erf kippen en Gascoigne-varkens. Die mogen ongestoord smikkelen van brandnetels, onkruid en ander ongewenst gewassen. “Die varkens woelen de grond om en geven mest terug, zodat je grond opnieuw kunt beplanten. Daarna gebruik ik ze voor het menu voor het restaurant.”

Tijd voor iets anders

Twee jaar geleden verkoopt hij zijn duurzame horecapaleis in Woerden. Op exact dezelfde dag als hij dat met Wieteke 25 jaar eerder is begonnen. Het wordt tijd voor iets anders, besluiten ze. Zijn lijf laat hem steeds meer in de steek. Ook covid blijkt een aanslag op zijn gemoed. Dan zit je daar op je eilandje tussen legakkers en veensloten. Als een paar maanden later een grote horecagroep zich meldt om zijn stadshotel en café-restaurant over te nemen, hoeft hij niet lang na te denken.

Worsten en een mancave

Ed gaat zitten in zijn mancave, de voormalige hooischuur. Binnen ruikt het naar hout en verschraald bier. De wanden zijn behangen met gereedschap. “Ik kan hier uren voor mij uitkijken of gedachteloos messenslijpen.” De plek fungeert als de commandoruimte tijdens de verbouwing. Hij weet dat alle gebouwen van het eiland nog niet klaar zijn. Zijn dochter woont op de plek waar eerst het hele gezin woont, en zeker, die ruimte kan een opfrissertje gebruiken. Ook van de oude slagerij kan je een aanleunwoning of Bed & Breakfast maken. “Kun jij het je voorstellen. Daar stonden ooit koelcellen en een vriesruimte en rookkasten. Tegen de muren hingen mijn worsten.”

Kind op eigen land

Hij kijkt trots over zijn koninkrijk. Een eiland midden in de polder. “Je kunt hier heerlijk een kind zijn”, zegt hij. “Met een trekker over het land scheuren. Fikkie stoken en stiekem besjes en pruimen stelen uit je eigen tuin. Niks geen buren. En slechts een half uurtje van de Zuidas.”

Fikkie stoken en stiekem besjes stelen uit je eigen tuin

‍

--> Deze Buitenstate is te koop