Buitenlandkriebels

Jacqueline gebruikt Huize Vossendel (“Een del is oud-Nederlands voor een dal of laagte, dus ja, vroeger hebben zich hier vast veel vossen verstopt. Het ligt aan een straat die ook Vossendel heet.”) als woning en locatie voor trouwerijen, diners, vergaderingen en uitvaarten. Mariëlle kent oud- collega Peter vanuit haar politiewerk. Hij is tien jaar eerder bij Jacqueline ingetrokken, en ja, wat doe je dan na een tijdje, wel of niet verhuizen? Ze willen een nieuwe start, op een eigen plek in plaats van te blijven wonen in een huis met vooral meubels van haar ex, haar ouders en zelfs haar opa en oma. Toch besluiten ze in Groessen te blijven. Peter belt Mariëlle voor een restyling. Vanaf dat moment wordt een zaadje in haar geplant, zegt Mariëlle. Dat beroemde zaadje dat iets laat groeien van ‘hé, dit kunnen wij met zijn tweetjes ook’. Zij heeft al een tijdje buitenlandkriebels, om samen met haar man Eugène iets in Spanje of Italië te beginnen. Een luxe pension met fraaie appartementen of een landelijke B&B. Als zij hem over Huize Vossendel vertelt, krijgt die ook zoiets van, hmm, we kunnen ook in eigen land het roer omgooien. Waarom moet je daarvoor emigreren?

‍

Stop met het herontwerpen van ons huis Mariëlle. We gaan verhuizen

‍

Voorzetten

Met dat idee kijkt Mariëlle geregeld om haar heen. Zij hoort over een huis dat al twee jaar te koop staat, en nee hè, dat gaat vlak voor haar neus weg. Dat blijkt niet voor niks. Want ineens krijgt zij een telefoontje van Peter. ‘Stop met het herontwerpen van ons huis Mariëlle. We gaan verhuizen. Kleiner wonen op twee plekken, in Duiven en Alkmaar, waar de kinderen van Jacqueline wonen. Kun je ons helpen die twee huizen in te richten?’ Dat wil ze graag. En mag zij direct haar vinger als koper voor Huize Vossendel opsteken? “We willen graag voortzetten wat jullie met Huize Vossendel hebben opgezet. Die tuinen met rouw en trouw.”

Binnenbad

O ja, zij is een buitenmens. Haar wiegje staat weliswaar in Nijmegen, maar al snel verhuizen haar ouders naar Wijchen. “Ik hang naar het vrije, naar de natuur.” Vast een erfenisje van haar vader. Die was schipper op de grote vaart. “Wij hadden thuis een bootje. Eerst een klein zeilbootje, later een kajuitboot en grotere zeilboten. Intussen varen mijn ouders over de Griekse wateren op een nog groter schip.” Op enkele meters van Huize Vossendel ligt ook rivierwater, voor de binnenscheepvaart en pleziervaart. Met nog dichter bij een plas die ooit fungeerde als natuurzwembad. Met kleedhokjes en alles wat je bij zo’n natuurzwembad kunt verwachten. Vandaag is het minimeertje -ontstaan na een dijkdoorbraak in de Nederrijn in 1809- de favoriete poedelplek voor reigers, albatrossen en andere watervogels. En ja hoor, ook Mariëlle en Eugène hebben wel eens een plonsje in het water gewaagd. Vanaf de vlonder in de eigen tuin. En sinds kort drijft er een bootje in de Waaij zoals het binnenbad heet.

Tent in de tuin

In de ‘rouwtuin’ staat een tent. Een zogeheten stretchtent die je ook op festivals ziet. Zeg maar zo’n doek op palen. “Je kunt die niet fijn rondom dicht maken, en dat is vervelend mocht het plots hard gaan plenzen of waaien”, vertelt Mariëlle. Zij besluit die tent in te ruilen voor een lichtere champagnekleurige variant. Die meer zonlicht doorlaat en ruimte biedt voor wandramen. Zo zit iedereen binnen ook bij slecht weer droog en warm, maximaal 150 man, anders wordt het haar te onpersoonlijk, en ja hoor, heel sfeervol, laat dat maar aan de interieurontwerpster over. “Laatst hadden we een enorme onweersbui. De regen stortte als een waterval naar beneden, een zo ontzettend betoverend schouwspel. Na de ceremonie begon de zon te schijnen. De mensen gingen naar de begraafplaats, wij hebben een terras gemaakt en parasols klaargezet. De rest van de middag zat iedereen buiten in de schaduw of zon.

Bij windkracht acht, ja, dan moeten we misschien uitwijken. Gelukkig hebben we voldoende back up in de omgeving.”

‍

Chic de friemel

Mariëlle heeft aan het huis zelf nauwelijks iets veranderd. “In een oude meterkast hangt nog een papier van de stroomgroepen van de knechtenkamer, stallen, de waskamer en andere ruimten.” Binnen is het af en toe bijna te chic de friemel. In elke kamer vind je wel een klassiek elementen dat je doet wegdromen naar vervlogen tijden. Glas-in-lood ramen, hoge plafonds met plafondornamenten, kamers-en-suite, een serre, de gedraaide trap, en kijk eens, een traditionele wijnkelder. Op de eerste en tweede verdieping vind je zes slaapkamers. Zij houdt er met MarStyling kantoor. Ook is er een biljartkamer met bar en een relaxruimte met sauna. De masterbedroom, inderdaad te huren als bruidssuite, heeft fraaie openzwaaideuren naar een balkon boven de serre. Je zal daar maar mogen zitten, met een kopje koffie, verse jus d’orange, een gekookt eitje en toast met marmelade. “We willen van die kamer ’s winters een luxe Airbnb maken. Met een sauna, jacuzzi en privétuin. Wanneer het ‘rouwseizoen’ vanaf het voorjaar weer begint, kun je die kamer alleen nog huren als bruidssuite. Niet als er op hetzelfde moment een afscheidsceremonie is.”

‍

De tuin was versierd met de sculpturen van de kunstenaar en veranderd in een heuse beeldentuin

‍

Eigen cake en koffie mee

Weinig mensen weten dat ze op een andere plek, buiten de vier muren van een zaaltje van een crematorium of begraafplaats, afscheid van iemand kunnen nemen. “Dus laat je niet leiden door het stramien van de uitvaartregelaars”, zegt Mariëlle. Kies je eigen pad, zonder tijdsdruk. Want bij Huize Vossendel is het niet zo dat na een paar uur de volgende uitvaart voor de poort staat. Noch dat er meerdere gezelschappen op het terrein rondlopen. Laat staan dat er een trouwerij om de hoek plaatsvindt. Mariëlle: “We hebben één groep mensen per dag.” De inrichting, de catering, alles gaat in overleg. “Een tijdje geleden hadden we een afscheid van een kunstenaar. Het budget was niet groot, maar alle nabestaanden wilden graag op deze plek afscheid van hem nemen.” Voor de catering gebruikten ze de koffiezetters en waterkokers uit haar kantoor. Ze namen zelf hun hapjes en drankjes, en het serviesgoed mee. “De tuin was versierd met de sculpturen van de kunstenaar en veranderd in een heuse beeldentuin.”

Waardevol

Laatst kwam een mevrouw naar haar toe, tijdens de Open Tuinen Dag, vertelt Mariëlle. Een jaar eerder had zij op Huize Vossendel afscheid van haar man genomen. Ze was zo blij dat ze weer even op dezelfde plek terug kon zijn, want ja, wanneer kon zij die nou bezoeken. “We zijn geen horecagelegenheid”, zegt Mariëlle. Zij nam de vrouw apart om samen een kopje koffie te drinken. Natuurlijk, verdrietig, haar man was overleden. “Zij keek met zoveel plezier terug op die dag. Omdat die zoveel betekenis voor haar had. Ik heb haar daarna alleen gelaten. Het was voor haar net alsof haar man er weer even was.” Daarom, en dat klinkt misschien gek, zegt Mariëlle, rouwen voelt warmer dan trouwen. Omdat je de laatste eer, de laatste herinneringen van een overledene vormgeeft. Als je aan een mooi afscheid kunt bijdragen, als je aan zo’n dag een meerwaarde kunt geven, ja, dat voelt elke keer heel waardevol.” Huize Vossendel, ja, het is een bijzondere plek. Het uitzicht, de rust, in het water dobbert een zwaan. Je bent onderdeel van de stilte. Je bent in het zijn van de natuur.

‍

‍

Lijkweg

Je gelooft het niet. Huize Vossendel bevindt zich aan een zijstraatje van de Lijkweg die loopt van Groessen naar Loo. Van die straatnamen heb je niet veel meer in ons land, sterker, Deurne concurreerde als enige nog met zijn eigen Lijkweg. Maar in de jaren zeventig durfden ze daar die straatnaam niet langer aan, en stierf die met de aanleg van een Vinexwijk een stille dood. Maar in Groessen houden ze van hun Lijkweg. Vroeger werden langs die straat de doden naar de begraafplaats gebracht. In ons land vind je nog in enkele plaatsen een Doodelaan of Dodeweg.