Slot

Dertig jaar later stopt de familie met de rederij en beginnen ze een handelsonderneming en gaan ze in bankzaken. Ook kopen ze flink wat lappen grond waarop ze landheertje speelden, met name rond de heerlijkheid Noordeloos. Daar woont Maria Johanna in een fraai slot in neogotische stijl, omringd door een handjevol boerderijen. De Hobokens doen het landgoed in de jaren zestig van de vorige eeuw van de hand. Het kasteeltje staat daarna te verslonzen en gaat -dat kun je verwachten- tegen de grond. Met de belofte van de gemeente dat ervoor ‘iets gelijkwaardigs’ terugkomt, weet Leo. “Maar dat wordt een blokkendoos uit de jaren zeventig.” Alleen de gracht en enkele bomenlanen herinneren aan het slotrijke verleden. Net zoals de tweeling boerderij: ‘Maria Johanna’ met iets verderop ‘Anthony’, de naam van haar man Anthony Veder (1879-1928), ook zo’n vermaard Rotterdamse haven- en handelsfamilie.

Gijs en Janneke

Na de Tweede Wereldoorlog belandt de grootvader van Leo op de Maria Johanna Hoeve. Waarom hij juist daar vanuit Zwijndrecht terechtkomt, nee, dat weet Leo niet. Het is in ieder geval een gedwongen verhuizing. Zijn eigen boerderij is tijdens de oorlog afgebrand; een vluchtende geallieerde piloot moet zijn bommen dumpen en eentje valt precies op zijn boerderij. Leo: “Mijn grootvader is hier als pachtboer begonnen. Mijn vader heeft de melkveehouderij uitgebouwd.” Zestig koeien hebben Gijs en Janneke Kool. Ze mogen grazen op zestig hectare weidegrond. En dan komt begin 2000 de vraag: gaan we uitbreiden of stoppen we d’r mee.

Gaan we uitbreiden of stoppen we d’r mee.

‍

Groepsaccommodatie

Leo heeft geen trek in een overname. Hij werkt wel op het land, maar dan als civiel ingenieur. Voor ingenieursbureaus en later de gemeente Gorkum. Moeten zijn ouders de boerderij dan verkopen? Zijn moeder heeft een beter idee: ‘Laten we een luxe groepsaccommodatie openen.’ Pardon? In Noordeloos weten ze niet wat ze horen. Toeristen in ons dorp? Die groepsaccommodatie is vast een ‘schuilnaam’ om arbeidskrachten uit het Oostblok te huisvesten met alle mogelijke overlast die daarbij hoort. Veel fiducie hebben de inwoners niet in hun plannen.

Gevoeligheden op tafel krijgen

Janneke zet door en Leo schuift aan, tijdens de eerste cursussen bij de Kamer van Koophandel. Ook ligt er een subsidiepotje klaar die ze mogen aanboren ‘bij de omvorming van een landbouwbedrijf tot een andere bestemming’. De gemeente heeft geen beleid nog op het gebied van toerisme. Leo: “Groepsaccommodatie, leuk, zegt de wethouder, dat gaan we doen. Met een korte procedure omgevingsvergunning.” Maar dan begint de gemeenschap te morren. “Wethouders zijn in de regel direct enthousiast. Totdat een buurman een kritische vraag stelt. Die hoeft helemaal niet tegen iets te zijn. De overheid is gewoon supergevoelig voor mogelijk boze burgers.”

Gevoeligheden en voormasseren

Zijn tip aan anderen die in het buitengebied iets willen opstarten. “Het is een traject dat je goed moet aftasten. Ga uitleggen wat je plannen zijn. Probeer gevoeligheden op tafel te krijgen en kijk breder dan je eigen idee.” En doe nog meer vooronderzoek. Ook naar bijzondere kikkertjes of salamanders wiens weideleven onbedreigd moet doorgaan.” Duidelijk: “Je hebt alles niet zelf in de hand.” Dat begint met het krijgen van vergunningen. “Je wilt aan de slag. Je gelooft in je plannen, maar die moet je eerst verkopen. Mensen gaan zich misschien ook met jouw plan bemoeien, en daar heb je eigenlijk geen zin in.” Het scheelt natuurlijk als je een jongen uit de streek bent. Dan ken je veelal de meeste lokale pijntjes. Maar dan nog. “Ga eerst met omwonenden je plannen bespreken. Maak kennis. Schep goodwill en vertrouwen.”

“Je wilt aan de slag. Je gelooft in je plannen, maar die moet je eerst verkopen. Mensen gaan zich misschien ook met jouw plan bemoeien, en daar heb je eigenlijk geen zin in.”

Heidesessies en B&B

De vergunning komt er. Zijn ouders verkopen een flink deel van grond (“Dat is eigenlijk hun pensioen”) en gaan met de verbouwing aan de slag. Hun groepsaccommodatie moet passen binnen de ‘bestaande contouren’ van de boerderij. In hun geval, een flinke ligboxstal (30 bij 12 meter) uit de jaren zeventig. Die wordt binnen een jaar afgebroken en weer opgebouwd. In 2008 gaan ze open. Twaalf kamers, elk met sanitair. Voor groepen, en B&B. Met ruimte voor vergaderingen, weidesessies en andere zakelijke bijeenkomsten. Mondjesmaat druppelden de gasten binnen. Leo: “We surfen voorzichtig mee met de opkomst van het agrotoerisme.”

9par3

Na twee jaar opnieuw de vraag. ‘Zijn we aan het hobbyen of willen we dit idee serieus doorzetten.’ De familie kiest voor het laatste. En met al dat land om de voordeur, ja, waarom voor al hun zakelijke gasten geen golfbaan aanleggen. Geen boerengolf, maar een serieuze green. Hun 9par3-baan, drie hectare groot, kleinschalig -in eerste instantie gericht op bedrijfsuitjes- blijkt een magneet voor de buurt. Zie hier de oprichting van Golfclub Noordeloos. Intussen telt die 500 leden. Met pretogen: “Groter dan de lokale voetbalclub.”

Intussen telt die 500 leden. Met pretogen: “Groter dan de lokale voetbalclub.”

Streekprodukten

Tegelijk met de golfbaan bouwen ze -opnieuw ‘binnen de contouren’- een restaurant in een andere schuur. Ooit bedoeld voor hooiopslag en als wagenloods. Een “klein beetje metselwerk” herinnert nog aan die bestemming. In het restaurant werken de koks zoveel mogelijk met producten uit de regio. Kaas van Kaasboerderij Kuiper uit Giessenburg, ijs van IJsboerderij Middelbroeck uit Meerkerk, bier van De Blauwe IJsbeer uit Nieuwpoort en fruit van buurman Van der Ham. “Dat we kiezen voor regionaal waarderen inwoners enorm. Het maakt ze trots. Qua uitstraling zijn we echt een streekbedrijf.”

‍

Keinschalige recreatie

Noordeloos en omstreken heeft de hoeve omarmd: Leo: “Toen die groepsaccommodatie er eenmaal stond, zag iedereen dat alles z’n landelijke uitstraling behield en dat het er mooi en verzorgd uitzag, en dat bezoekers inderdaad geen overlast gaven. Vanaf dat moment verliep de uitbreiding makkelijker.” Ook omdat in de omgeving recreatie de laatste jaren een minivluchtje heeft genomen. Met campings, bootjesverhuurbedrijven, vakantieparken en speelboerderijen. “Allemaal nog heel kleinschalig, maar dat is tegelijk de charme.”

Om door te geven

Leo neemt vier jaar geleden ontslag bij de gemeente om zich fulltime op de hoeve te richten. Hij ontvangt de zakelijke gasten en regelt alles voor de golfbaan. Met horeca heeft hij minder affiniteit. “Dat team draait bijna volledig op zichzelf.” Ook woont hij alweer een aantal jaren op de boerderij die van binnen een flinke dot verf kreeg. Zijn ouders verhuisden naar Meerkerk, iets verderop, maar helpen nog steeds. Zijn vader maait het gras van de golfbaan en vangt mollen. Moeder doet het ontbijt voor de B&B-gasten. Leo: “Ik wil hier iets moois van maken, dat is mijn drive. Dit is een te mooi plekje met een rijke historie. Mijn opa en ouders hebben hier gewerkt. Mijn zoon helpt tijdens de vakanties. Er staat iets dat we naar de volgende generatie kunnen doorgeven.”