‘We wilden starten met het opnieuw schilderen van de buitenmuren. Die waren ooit wit, maar toen we het kochten, gebladderd en verkleurd. Maar wat zat er op? We zijn er maanden mee bezig geweest, maar we kwamen er niet achter.. Het is dan niet verstandig om er zo maar overheen te schilderen, dus besloten we uiteindelijk een nieuwe muur voor de oude muur te bouwen en die te stuken en te schilderen. Dan konden we gelijk al die verschillende kozijnen vervangen en het gaf isolatie, want daarmee was het ook slecht gesteld, zo wisten we inmiddels. Alle verbouwingen en aanpassingen deden we zo grondig mogelijk, maar steeds met behoud van authentieke details, want die historische sfeer blijft uniek. Na de muren volgde het dak, dat was ook niet al te best meer. De keuken werd vervangen en ondertussen waren we ook bezig om van de verwilderde tuin een paradijselijke ‘Hof van Eden’ te maken. In die tuin bleek onverwacht veel moois  te groeien, zoals smakelijke peren en appels. Te veel om op te eten. Maar wat kan je nog meer doen met peren en appels? We verdiepten ons erin en van het een kwam het ander: wijn maken, bleek helemaal ons ding.  Naast ons werk volgden we cursussen, kochten steeds professionelere apparatuur en bouwden de schuur om tot wijnmakerij. Onze wijn werd steeds bekender, en we kregen verzoeken om wijn te maken voor de horeca en voor kwekers. Zo maakten we voor een bessenkweker blauwe bessen wijn, voor een morellen kweker morellenwijn en voor een restaurant rozenwijn, gemaakt van geurige onbespoten rozenblaadjes.

We maakten plannen om de wijnmakerij nog verder uit te breiden tot mijn man de ziekte van Lyme kreeg en in het ziekenhuis belandde, net op het moment dat er gebotteld moest worden. Dan merk je pas hoe kwetsbaar je bent als er iemand uitvalt.’

Onze wijn werd steeds bekender‍

Crisis

‘Ik had wel hulp van kinderen en van vrienden, maar de uitbreiding van de wijnmakerij hebben we toch maar afgeblazen, ‘vertelt Nelly.’ En in 2000 besloten we het anders aan te pakken: we verbouwden de wijnmakerij naar kantoor. Dat kwam zo. Ik werkte inmiddels 16 jaar bij de gemeente Nijmegen als schuldregelingsconsulent. Bij de gemeente ervaarde ik steeds meer stroperigheid. Al die schakels gaven onnodige vertraging en dat maakte het werk er niet leuker op. Ik besloot voor mijzelf te beginnen -in samenwerking met een advocatenkantoor: Bewindvoerderskantoor Van den Berg was een feit. Het bedrijf groeide snel. Er kwam personeel. De garage werd verbouwd tot kantoor. Er kwam een kantine. We richtten een Holding op met twee werkmaatschappijen  en ik werd directeur van Solvent BV en Census Beheer BV die samen een  breed dienstenpakket aanbieden op het gebied van financiën, fiscaliteiten en juridische zaken.  In 2008 hadden we zo’n 20 medewerkers in dienst,  kochten we een voormalig Rabobankpand in Swolgen en verhuisde het hele kantoor naar dit nieuwe bedrijfspand. Inmiddels waren de kinderen uit huis en we realiseerden ons dat ons woonhuis te groot en te bewerkelijk was. We  besloten om onze woonboerderij met kantoormogelijkheid in de verkoop te zetten en kleiner te gaan wonen. Helaas was er ondertussen crisis op de woningmarkt en omdat de verkoop niet echt vlotte besloten we in 2011 toch maar weer tot een zoveelste verbouwing om het allemaal wat handzamer te maken. Het voormalige ‘kantoor aan huis’ werd deels bij de woonkamer getrokken.’

‘Nog tien jaar woonden we hier met ongelofelijk veel plezier. Mijn man heeft zijn hobby vogelfotografie weer opgepakt, een vijver aangelegd en een vogelhut gebouwd in de achtertuin van waaruit hij prachtige foto’s maakt.

Hieronder prachtige foto's van Ben van den Berg:

de ijsvogel, geelgors en putter.

‍

‍

We genieten iedere dag van de spectaculaire zonsondergangen en -opkomsten, we hebben dozen vol met de meest prachtige foto’s. Mijn man heeft er ook aardigheid in om te tuinieren en hield in zijn eentje de grote tuin bij.  Maar nu zijn we allebei begin zeventig. Mijn man kreeg vorig jaar problemen met zijn mobiliteit waardoor de werkzaamheden in de tuin hem nu minder goed afgaan.  De tijd (en ook de woningmarkt) was rijp, om ons heerlijke plekje waar we bijna 4 decennia van ons leven hebben mogen wonen en ondernemen, te verlaten. Eric Verbruggen van Makelaardij  Adriaan van den Heuvel  heeft ons enorm goed begeleid tijdens  het verkoopproces van onze bijzondere Buitenstate. Nu gaan alle spullen uit ons huis door onze handen. We kunnen nergens afscheid van nemen. Maar het zal wel moeten, want we gaan veel kleiner wonen. Het leven gaat voort. Ook op prachtige plekjes.’